„Roll me up and smoke me when I die”, jak przekazał nam słynny Willie Nelson. Prawdopodobnie nie byłoby na Ziemi osoby, która nigdy nie słyszałaby o marihuanie. Ale co wiemy i czy wiemy wystarczająco dużo?
Dawno, dawno temu, około 12 000 lat temu, na zieleniejących stepach Azji Środkowej pojawiły się rośliny konopi. Zgodnie z informacjami zawartymi w książce „Marihuana: The First Twelve Thousand Years” (Springer, 1980), wiadomo, że konopie indyjskie są jedną z najstarszych roślin uprawianych przez człowieka. Na początku XX wieku, po długich wędrówkach po całym świecie, konopie indyjskie dotarły w końcu do Meksyku, gdzie trafiły na rynki amerykańskie. A obecnie, według szacunków rządowych ONZ z 2020 roku, około 158,8 milionów ludzi na całym świecie używa konopi, co stanowi ponad 3,8% populacji planety.
Współcześnie znane konopie należą do rodzaju Cannabis, w rodzinie Cannabaceae. Status taksonomiczny tego rodzaju jest wciąż kontrowersyjny.
Roślina ta składa się jednak z jednego gatunku C.Sativa L., zwanego inaczej konopią, z wysoce polimorficznymi podgatunkami Sativa, Indica i Ruderalis. Intensywne krzyżowanie przyczyniło się do powstania zróżnicowanej zmienności fenotypowej i chemicznej wśród miłośników konopi. Każdy z typów szczepów zawiera setki wyspecjalizowanych metabolitów, takich jak kannabinoidy, flawonoidy i terpeny, obserwowane w kwiatostanach żeńskich.
Najbardziej znanymi roślinami konopi są Sativa i Indica. Zapoznajmy się pokrótce z ich podstawowymi różnicami anatomicznymi.
Różnice strukturalne między gatunkami konopi
Liście marihuany to nie tylko znany symbol. Sativa składa się z długich i cienkich liści, o jaśniejszym kolorze w porównaniu do szerokich i ciemno zabarwionych liści Indica. Kwiaty Sativa są zazwyczaj długie i szumiące, o czerwono-pomarańczowym zabarwieniu, podczas gdy pąki Indica mają purpurowy, gęsty i ciasno upakowany wygląd. W przypadku podgatunku Ruderalis, podobieństwo blaszek jest typowe zarówno dla Sativa, jak i Indica. Trzy środkowe liście są z reguły duże i długie, a pozostałe liście boczne są znacznie mniejsze i mają jasnozielony kolor liści.
W zależności od odmiany konopi, wysokość łodygi może być różna. Sativa i hybrydy są z reguły wyższe niż odmiany Indica. Niektóre dzikie odmiany Sativy mają długość gałęzi, która może osiągnąć nawet 6 metrów. Łodyga konopi służy jako swego rodzaju transporter wody i składników odżywczych z systemu korzeniowego do liści. Mieści ona również wszystkie kolby, liście krzewów i może działać jako magazyn składników odżywczych.
Jeśli można zagłębić się nieco w botanikę, można powiedzieć, że konopie są roślinami jednorocznymi. Co, w tym przypadku, oznacza dwupienność? To, że organy żeńskie i męskie znajdują się na różnych łodygach. Fakt ten przynosi znaczącą korzyść, ponieważ samozapylenie jest praktycznie nieobecne. Ponadto samce nie produkują nasion. Tak, teraz jest hodowany tylko dla tej samej marihuany, ale jest on używany tylko w sektorze rolniczym i po prostu nie nadaje się dla hodowców. Co warto również wiedzieć o strukturze krzewu konopi?
Właściwy kwiat marihuany to złożona struktura, która składa się z kilku różnie funkcjonujących części.
Calyx
Kielich, zwany też przylistkiem, jest organem, który chroni kwiat. Wygląda jak zielone liście w kształcie łezki, które są silnie pokryte gruczołami żywicznymi, produkującymi najwyższe stężenie kannabinoidów w porównaniu z innymi częściami rośliny. Zapylanie stanowi zagrożenie dla kielicha, ponieważ jego jedynym obowiązkiem jest przenoszenie nasion.
Kielichy różnią się w różnych odmianach marihuany. Na przykład u Sativa, tworzą one skupiska, które nie są wystarczająco zwarte, podczas gdy w przypadku odmiany Indica, kielichy są drobne i tworzą twarde, ciasne skupiska.
Colas
Cola odnosi się do skupiska pąków, rosnących blisko siebie, które tworzą kwiatowe skupisko. Główna kola, lub pąk wierzchołkowy, znajduje się na samym szczycie głównej łodygi i zazwyczaj ma charakterystyczny, duży rozmiar. Mniejsze kola wyrastają z węzłów, znajdujących się na niższych gałęziach. Nie wszystkie kola dojrzewają jednocześnie, ponieważ pąk wierzchołkowy, umieszczony na szczycie rośliny, korzysta z większej ekspozycji na światło. W związku z tym rośnie szybciej.